Hoe mijn eerste solo expo geen CLASH maar een succes werd

Weken lang uitkijken naar een borrel en als het zover is er als een berg tegen op zien. Maar…zodra je er bent… it’s awesome!

Herkenbaar?

Dit is precies waar mijn collectie en solo expositie CLASH over ging.
Het schurende, de tweestrijd en het contrast in één situatie. Die ik bij anderen zie maar ook zelf ervaar.

Clashes zijn overal. Groot en klein.

Ook naar de aanloop van mijn eerste solo expositie in juli die precies in de zomervakantie bleek te vallen. Bijna mijn hele netwerk was op vakantie. Kak!

 

 

Dat wat eerst als een enorme kans voelde was opeens een blok aan mijn been. Zit ik daar straks in mijn eentje in een uitgestorven winkelstraat tussen mijn kunstwerken.
Dikke CLASH in mijn hoofd.

Totdat ik besefte dat winkelstraten in de zomervakantie juist loeidruk zijn. En besloot ik niet op mijn netwerk te focussen maar op de mensen in die winkelstraat. De toevallige voorbijganger. Onbekende kennis laten maken met mijn kleurrijke abstracte kunst.

Er kwam neon tape op de vloer, opvallende tekst op het raam, spotlights in de etalage, flyers en een poster. En… een neon roze eye catcher midden in de ruimte die je vanaf de straat al kon zien.

De een na de andere toevallige voorbijganger kwam langs. Van kunstverzamelaar tot meubelmaker, maar ook de 82 jarige overbuurvrouw.

Er ontstonden mooie gesprekken, afspraken, nieuwe contacten, eerste verkopen en… ik vermoed dat er nog veel meer uit volgt. Dingen die ik nu nog niet kan bedenken.

Die clashes he? Zijn die nu irritant of houden ze juist scherp en geven ze je nieuwe inzichten en kansen? What you Think?